Al maanden en maanden wordt er naar deze dag uitgekeken hier in huis. Heb begon met ‘Mama… Ik ben bijna jarig, hé? (Uh… Sorry schat… Het is februari en dat is nog lang geen juni) en ‘Papa, die wil ik voor mijn verjaardag! (Gelukkig vergat hij de helft anders was de lijst lang… heel lang geworden). De afgelopen weken werd er dagelijks in een foldertje van houten treintjes gekeken en verzon hij voor iedereen precies wat hij van hen wilde. Veel van die wensen worden vandaag ingewilligd. Op andere moet hij helaas nog even een dag of 10 wachten omdat ze na geleverd worden. Daarna raakte hij niet uitgepraat over de eerste voorbereidingen die ik voor de taart maakte. En toen de taart helemaal klaar was moest hij nog een paar dagen wachten want de taart ging nog even de diepvries in. Maar gisteren mocht hij er uit. En vandaag is het dan echt zover: Onze kleine knul is eindelijk… eindelijk 4 jaar geworden! Eindelijk hangen er slingers en ballonnen. Eindelijk mag hij de cadeautjes uit pakken. Phoe he… wat duurt dat toch lang in de ogen van een bijna (4) jarige. Voor papa en mama ligt het een beetje anders. Vooral voor mama… Die denkt terug aan dat kleine beetje van 4 jaar geleden en vraagt zich verwonderd af hoe zo’n klein hulpeloos baby’tje in zo korte tijd kan uitgroeien tot zo een eigenzinnige kleuter. Ja, vanaf nu gaan wij het kleuter tijdperk in en na de zomervakantie breekt er een nieuwe periode aan. Dan mag hij eindelijk (ja… daar wordt ook al een jaar naar uitgekeken, haha) met zijn buurmeisje mee naar school. Maar vandaag gaan wij lekker feest vieren… De ballonnen zijn opgeblazen, de slingers opgehangen, de stoel versierd, de cadeautjes ingepakt. En niet te vergeten: Er is taart! En tada… Kijk eens… Deze keer geen ronde of vierkante maar een echte stoomtrein!
De locomotief van de taart is niet echt taart, hij bestaat uit piepschuim, een leeg blikje en fondant. Zo kunnen we er nog lang van genieten.
Iedere dag dat Steven de locomotief zag groeien verzon hij wel iets wat er nog niet op zat. Dan was het de pijp, dan de wielen en toen de wielen er waren miste hij de sissers. Sissers…? Uh… Ja dat dacht mama dus ook… Maar hij bedoelde dus de wielaandrijving, de stang tussen de wielen of hoe dat dan ook heten mag… En vanmorgen zei hij: Ik zie de sissers! Goed gedaan, mama!
Toen de wagonnetjes alleen nog maar bekleed en nog niet gedecoreerd waren zei Steven ineens dat er zand op de karretjes moest komen en dus heb ik er maar zandkarretjes van gemaakt. Helemaal zijn wens dus!
De wagonnetjes waren een crime om te bekleden. Vorige week en ook vandaag was het warm en vooral heel vochtig. Dat vochtige is funest voor de fondant. Het plakt enorm en door het plakken is het bijna niet verwerken. En van de temperatuurschommelingen tussen de vriezer, de koelkast en de eetkamertafel wordt het zweten van de taart niet minder maar steeds erger. Gelukkig heb ik veel schoonheidsfoutjes van het bekleden kunnen verbergen. Maar het glimmende fondant kan ik nu niet verbergen.
Wij gaan vandaag heerlijk van deze taart snoepen. Hij is gevuld met slagroomextra, verse aardbeien, aardbeien-mascarponeroom en aardbeiensaus.